Opis

Bastion św. Jadwigi powstał jako jeden z 10 bastionów staroholenderskich, element rozpoczętego w 1643 roku nowożytnego obwodu fortecznego  miasta. Prace te nadzorował do 1654 r. inżynier Jeremias Constantin Altenberger. W latach 1698-1772 naczelnym inżynierem fortyfikacji nyskich był Jahann Georg von Rottenberg.
Przed 1709 r. wykonano elementy murowane. W latach 1741-1758 przebudowany przez Prusaków. W okresie od 1700 do 1758 r. istniał na dziedzińcu budynek, prawdopodobnie magazyn sprzętu artyleryjskiego. Obecnie zachowane dwukondygnacyjne kamienno-ceglane kazamaty wybudowano podczas przebudowy w 1771-1774. Bastion otrzymał nową numerację Bastion X, powstał pięciokondygnacyjny obwód ziemnego bastionu z murowanymi kazamatami wokół pięcioboku z charakterystyczną bramą. W obu barkach bastionu umieszczono murowane kazamaty działobitni. Podczas oblężenia w 1807 r. funkcjonowało tu m.in. laboratorium, w którym przygotowywano amunicję. W 1870 r. w kazamatach bastionu przetrzymywano ok. 500 francuskich jeńców wojennych. Od 1878 do 1887 bastion funkcjonował jako koszary nr 9, a po I wojnie został sprzedany w ręce prywatne. W 1924 r. zniwelowano narożnik czoła bastionu.
Relikty sklepionych, dwukondygnacyjnych koszar kazamatowych dawnego bastionu św. Jadwigi są częściowo przykryte zewnętrznym nasypem otaczającym pięcioboczny dziedziniec, otwarty od strony ul. Piastowskiej.
Architektura kazamatów założona jest na planie podkowy. 
Obiekt posiada mury ceglano-kamienne, elewacja otynkowana podzielona jest szerokimi pilastrami na dwuokienne przęsła,  zwieńczona gzymsem kamiennym. 
W narożach "podkowy" znajdują się bramy dawnych potern (pochylni) prowadzących na wały. Zwieńczenia otworów bram, drzwi i okien są przesklepione łękami ceglanymi
Wnętrza posiadają sklepienia ceglane, kolebkowe i odcinkowe. Schody wewnętrzne wykonane są z kamienia i posiadają metalową balustradę.

Dostępność

Cały rok

Lokalizacja